نترسيد ، هيچ تفرقه اي در پشت اين پيشنهاد نيست و بر عكس هدف همه ي كساني كه آن را طرح و از آن حمايت مي كنند تلاش براي رساندن دستهاي ايرانيان سكولار در هر جاي دنيا به يكديگر است. ايرانياني كه سالها در بينشان ديوارهاي ترس و بي اعتمادي را بر افراشته اند تا در پس اين ديوارها خود را رها شده و تنها ببينند و ذره ذره ريشه هاي خود باوري و اعتماد بنفس را در وجودشان خشك كنند . اما ديگر كافيست و شخصا به عنوان يك جوان ايراني كه نه سياست خوانده ام و نه حرفه ام اين است و چيزي در چنته ندارم جز دغدغه براي آزادي و احياي ارزشهاي انساني در اين كشور ، تنها و تنها به مدد باور كردن نيروي خود و ديگر همفكرانم از اين پيشنهاد حمايت مي كنم ؛ چرا كه مي دانم در بازاري كه همه ي غرفه ها را به خرافات و انديشه هاي مدافع حكومت ديني سپرده اند و سهم انديشه هاي سكولار در نطفه خفه شدن است تنها چاره براي به معرض ديد گذاشتن انديشه ها يمان ومتحد شدن استفاده از غرفه هايي ست كه دنياي آزاد برايمان عرضه نموده است ( يعني همين فيس بوك و ابزار هاي مشابه). بنابراين اميدوارم كه با ايجاد صفحه اي براي اتحاد نيروهاي سكولار در فيس بوك اولين گام ها را با اتكا به خرد جمعي و خود باوري برداريم تا زمينه براي حركتهاي بعدي در راستاي هويت مند شدن نيروهاي سكولار فراهم شود. فقط همين.

نارضایتی مردم از حکومت دینی و سلطنت فقیهان هرگز تا به این حد ملموس و فراگیر نبوده است . نگرانی مردم از آینده ی کشور، فشار ناشی از تحریم ها، اوضاع نابسامان اقتصادی و کاهش امنیت و آزادی های اجتماعی روی هم رفته بهانه هایی قوی برای کشاندن مجدد مردم به اعتراضات خیابانی و اعتصابات هستند، اما تا زمانی که این بهانه ها با امید به تغییر همراه نشوند نمی توانند تاثیر خود را آنچنان که باید بگذارند . واقعیت این است که به هدررفتن قویترین پتانسیل تغییر یعنی حضور مردم در تجمعات اعتراضی (خواسته یا نخواسته) به دست اصلاح طلبان سبب شد که اکثریت مردم امید و اعتماد به نفس خود را ازدست بدهند و به این نتیجه برسند که پایه های این نظام محکمتر از آن است که بتوان با دست خالی و فقط از طریق مبارزات مدنی به تغییر آن دل بست .
امروزمردم برای بازگشت به خیابان نیاز دارند که آلترناتیوی غیر از اصلاح طلبان برای تغییر داشته باشند، درواقع قدرت اصلاح طلبان و تمایل آنها برای تغییر از دید عمده ی مردم زیر سوال رفته است و آنها دیگر حاضر به خطر کردن در زیر پرچم این جناح از حکومت مذهبی نیستند. برای ایجاد این آلترناتیو جایگزین لازم است که سکولارها برای خود سازماندهی مستقل ، منشور عملکردی مستقل و نماینده و رهبر مستقلی داشته باشند و در نتیجه سکولاریسم جدی تر و ریشه ای تر از قبل جایگاه خود را در محافل سیاسی ایران باز کند و برای خود دارای شناسنامه و هویتی شفاف شود. چرا که تنها تشکیل یک جبهه ی مستقل و منسجم از سکولارهاست که می تواند نیروهای خاموش مایل به تغییر را از حالت سردرگمی و انفعال خارج کند و مسیری امتحان نشده ( بر خلاف اصلاح طلبی ) و هدفمند را پیش پای آنها بگذارد. بعد ها به پشتوانه ی همین نیروهای به حرکت در آمده که ترسیم روشنی از هدف مبارزات و فعالیتهای خود دارند می توان سکولاریسم را آرام آرام به عمق جامعه ی ایران تزریق کرد و آن را تبدیل به خواسته ای تردید ناپذیر و شعاری غالب کرد. در غیر این صورت ایستادن نیروهای سکولارپشت سراصلاح طلبان نمی تواند چندان به بازگشت مردم به عرصه ی اعتراضات مدنی کمک کند و اگر هم فرصتی برای بروز اعتراضات پیش بیاید امکان هدر رفتن مجدد آن در اثر دلبستگی اصلاح طلبان به حکومت اسلامی و نیز توجیه نشدن مردم در مورد نیاز به سکولاریسم به عنوان پیش زمینه ی آزادی بسیار زیاد است. در واقع تنها یک سکولاریسم هویت دار است که هم می تواند از موج سواری جناحهای قائل به حکومت مذهبی و استفاده از سکولارها به عنوان سیاهی لشکر مانع شود و هم خواسته و ارمانی بزرگ وقوی را به مردم بدهد که در صورت حضور میلیونی مجدد در تجمعات ،دیگر سنگر مبارزه را به امید اصلاح و تغییر رویه ی حاکمان دینی رها نکنند و به چیزی کمتر از تغییر قانون اساسی به قوانینی سکولارو منطبق با حقوق بشر راضی نشوند . بنابراین سازماندهی و انسجام سکولارها در مرحله ی اول برای کشاندن مردم به بطن مبارزات مدنی و بعدها برای گرفتن نتیجه ای مثبت از این مبارزات شدیدا ضروری است .